قـوام هـسـتـى محـیـط امـكـان           بـلـوغ خـلـقـت شـكـوه ایــمـان

فـروغ تـوحـیـد دلـیـل سـرمـد           بـیـان وحـدت لـسـان بـرهــان

بهشت رحـمت صفـاى جـنـت           بـهـار طـوبـى جــمـال یـزدان

امـام بـاقــر كـه فـیـض وافــر           دهد كلامش به علم و عـرفان

كه را شنـاسد جهان تحـقـیـق؟           كه برتـر از او كـشیـده ایـوان

بدست سبزش ریـاض دین را           نـمـوده خـرم چـنـان گـلـستـان

بـداده قــولـش كــلام حــق را           هـزار تـفـسیـر هـزار عـنـوان

پـنـاه قــرآن ز كـفـر و بـاطـل           ز كـفـر و بـاطـل پـنـاه قــرآن

ولادتـش را عـــنــایــتــى دان           به اهل تـقـوى به اهـل ایـمـان

بـه شـاد بــاشِ دل پــیـــمــبــر           دلـى نـبـاشد كه نـیست شـادان

مرا ز شوق است نواى شادى           چنان كه بر شاخ هزار دستان

تـرانـه خـیـزد ز تـار و پــودم           قصیـده ریـزم ز جوهـر جـان

به هر كه بینم چو ناى مطرب           بود خوش آوا بود غزل خوان

موالیـان را بـشـارت این روز           مـعـانـدان را عــذاب نــیــران

به یـمـن مـیـلاد و زاد روزش           نـواى شـادى رسـد به كـیـوان

بـه مـدح پـنـجـم ولـىِ مـطـلـق           من این قـصیـدت برم به پایان